ustawiła na stoliku, po czym usiadła obok Shipley na sofie. Poruszała się sprężyście, nogi miała smukłe i długie. Shipley po zaniechaniu gimnastyki dorobiła się czegoś więcej niż za-dyszki na schodach; półsiedzący charakter jej profesji, za dużo pączków i piw z chłopakami po pracy dodały jej ładnych parę kilogramów, chociaż nie można było nazwać jej grubą. Miała jasne jak u ojca, bardzo krótko, chociaż wcale nie po męsku, ostrzyżone włosy i ładne, szare oczy matki. Uważała, że charakter jej pracy wymaga pewnej odporności, zarówno pod względem fizycznym, jak mentalnym, dlatego wykraczała nieco poza granice swojej kobiecości Gare Novak za to była kobieca, niemal eteryczna, najwyraźniej bardzo kompetentna i na pierwszy rzut oka nadzwyczaj miła. - Naprawdę mi przykro, że Mike'owi nie udało się jeszcze wrócić. Wyjechał w jakiejś małżeńskiej sprawie w okolice Bayswater, ale jeśli ja się pani na nic nie przydam, zawsze można zadzwonić do niego na komórkę. Shipley piła kawę - rzeczywiście tak dobrą, jak obiecywała Clare - udzielając jednocześnie lakonicznych wyjaśnień co do celu swojej wizyty. Zauważyła, jak na wieść o morderstwie Lynne Bolsover orzechowe oczy rozmówczyni najpierw pociemniały z obrzydzenia, a potem rozbłysły znowu, kiedy Clare uznała, że jest w stanie pomóc. - Z całą pewnością pamiętam to nazwisko. - Już była na nogach i zmierzała do komputera przy tym uporządkowanym biurku. - I niestety, niewiele więcej. - Ale pani mąż miał z nią do czynienia? - Zaraz zobaczymy. - Clare usiadła, wklepała nazwisko i czekała. - Tak, miał. W lecie zeszłego roku, dość krótko. - Mogę zobaczyć? - Ależ proszę - Clare zrobiła jej miejsce. - Może mam to pani wydrukować? - Tak, proszę. - Shipley, nie siadając, pochyliła się, żeby odczytać informację z ekranu. - Niewiele tego. Drukarka już szumiała, z jej paszczy wysuwała się pojedyncza strona wydruku. Clare wręczyła ją Shipley. - Spróbujemy namierzyć Mike'a? - Koniecznie. I to jak najszybciej. Spotkali się w kafejce przy Queensway, blisko miejsca pracy Novaka, i zamówili dwie wody mineralne. Shipley przez chwilę mierzyła detektywa wzrokiem. Ubrany w dżinsy, niebieską koszulę bez krawata i skórzaną kurtkę, mimo lekko poturbowanego nosa wyglądał na miłego spokojnego faceta. - Żałuję, że nic o tym nie wiedziałem. Inaczej na pew