do SoCal Inn, licząc, wbrew wszystkiemu, że O1ivia jakimś cudem dotarła tam i go szuka. Ale to oczywiście byłoby za wiele szczęścia naraz. Zarezerwował sobie pokój, tym razem z widokiem na basen, poprosił Rebeccę, by do niego dzwoniła, jeśli tylko odezwie się jego żona. Oczywiście mało prawdopodobne, by do tego doszło, ale musiał sprawdzić wszystkie możliwości, nawet te najbardziej nieprawdopodobne. Dwadzieścia minut później Hayes i Martinez wyszli z domu. W tej samej chwili rozdzwonił się telefon Bentza. Odebrał w nadziei, że na wyświetlaczu zobaczy numer OHvii. Niestety. Montoya. – Bentz. – Miałeś rację. – Montoya od razu przeszedł do rzeczy. – Sprawdziłem akta Yolandy Valdez w policyjnej bazie danych w okręgu Los Angeles, poszperałem głębiej i rzeczywiście – przez krótki czas była żoną Erika Judda. Erik był dekarzem, miał wypadek, spadł z wysokości czwartego piętra i umarł, zanim rozwód się uprawomocnił. – Rozwodzili się? – Złożyli pozew. – Skąd wiesz? – Bentz wyjrzał w noc. – Wszystkie urzędy są zamknięte. – Trzeba wiedzieć, do kogo zadzwonić, gdzie szukać, jak sprawdzać w sieci. Wszystko się da. – Skoro tak twierdzisz. – Owszem. A wiesz, co jest najlepsze? Nawet miał polisę ubezpieczeniowa na pięćset tysięcy dolarów. Pół miliona. A kto zgarnął całą pulę? Nie kto inny, jak jego prawie była żona. – Coś nie tak? – Firma ubezpieczeniowa nie stawiała oporów. Według danych bankowych Yolanda jest właścicielką domu w Encino i ma na koncie osiemdziesiąt tysięcy. – Montoya był z siebie bardzo zadowolony. – Ta dziewczyna nie musi brać pożyczki na studia. – Dzięki – mruknął Bentz. – Zrób coś dla mnie. Dowiedz się czegoś o bracie. Fernando Valdez. Korzysta z samochodu, którym jeździła Jennifer. Pomieszkuje z siostrą i szwagrem, ale teraz przepadł jak kamień w wodę. – Zobaczę, co się da zrobić. – Dzięki. – Wisisz mi piwo... Nie, chwileczkę, dług rośnie. Doszło już do połowy skrzynki. – Wchodzę w to – mruknął Bentz. – O1ivia się do ciebie nie odzywała? – Nie. A co, nie przyleciała? – Nie, wylądowała w Los Angeles, rozmawialiśmy krótko. Miała ją odebrać policjantka. Od tego czasu nie dała znaku życia. – Jesteś pewien, że przyleciała? Jeśli dzwoniła z komórki, mogła być wszędzie. – Tak, sprawdzałem, dzwoniłem do linii lotniczych. – Więc co się stało? – Nie wiem. – Bentz nie chciał się przyznawać do klęski. – Ale znajdę ją. – No pewnie – zgodził się Montoya, ale w jego głosie wyczuwało się nutę niepokoju, która odzwierciedlała obawy Bentza. Muszę się pospieszyć i trochę się denerwuję. Czuję to i wcale mi się to nie podoba. Nie chodzi o to, że mam trudności z chodzeniem; rzecz w tym, że wolę, by wszystko było zapięte na ostatni guzik. Właśnie dlatego przygotowanie planu zajęło aż dwanaście lat. Dwanaście długich, bolesnych lat. Teraz nie mogę tego zepsuć, myślę sobie. Rozbieram się w kajucie na łodzi i widzę swoje odbicie w wąskim lustrze. Jestem w dobrej formie, lepszej niż się spodziewają ci, którzy mnie znają. Latami pracowałam nad muskulaturą, nad takim wyglądem. Jak wiele innych rzeczy w moim życiu, moja siła i wygląd to efekt cierpliwości, wytrwałości i determinacji. Nie na darmo rzuciłam palenie. Czasami jednak trzeba ryzykować, działać pod wpływem impulsu. To wykańczające, myślę sobie, upychając włosy pod czapeczką baseballową. Tak więc po chwilach ryzyka