- Teraz - przytaknął i dodał: - Wyjdźmy stąd. - Miał wrażenie, że jeśli ucieknie z tego pokoju, ucieknie od wspomnień, będzie w stanie zapanować nad emocjami. Maggie, choć zaskoczona, zastosowała się do prośby. Wstała, ułożyła małą w kołysce i wyszła za Ashem do holu. - Przejdźmy się - zaproponował, kiedy stanęli na ganku, po czym wsadził ręce do kieszeni i ruszył przo82 dem. Zatrzymał się dopiero po kwadransie, przy niskim żelaznym ogrodzeniu. Nie zastawiając się, dokąd idzie, zawiódł Maggie na rodzinny cmentarz. Dołączyła do niego trochę zadyszana, zatrzymała się, spojrzała na groby. - Twoja rodzina tu leży? - zapytała cicho. - Tak - odparł pełen obaw, że zacznie pytać, dlaczego ją tutaj przyprowadził: nie potrafiłby tego wyjaśnić. Otworzył bramkę i wszedł na cmentarz. Starsze tablice zdążyły porosnąć mchem, czas je poprzekrzywiał pod różnymi kątami, ale Ash znał tu każdy grób, każde epitafium miał wyryte w pamięci, jak wyrytą miał w pamięci historię rodziny. - Generał Nathaniel Johnson Tanner - powiedział, podchodząc do grobu. - Dzielny żołnierz. Walczył w czasie wojny secesyjnej po stronie Konfederacji. Zginął, prowadząc swoich żołnierzy do bitwy. - Podszedł, klucząc wśród innych, do kolejnego. - Elizabeth Eddison Tanner i jej synek. Odeszli oboje 20 lipca 1872 roku. „Moja ukochana żona Lizzy i nasze maleństwo klęczą teraz u stóp Boga Miłościwego" - przeczytał i szedł dalej od grobu do grobu, czytając kolejne epitafia beznamiętnym tonem albo recytując z pamięci krótkie informacje o swoich przodkach, niby przewodnik oprowadzający wycieczki. Maggie szła za nim mocno zdziwiona jego zachowaniem i zachodziła w głowę, o czym chciał z nią rozmawiać i dlaczego wybrał na miejsce rozmowy cmentarz. W końcu zatrzymał się przed świeżą mogiłą, w której 83 musiał spoczywać jego ojciec, w każdym razie tak w pierwszej chwili pomyślała, ale kiedy podeszła bliżej, przekonała się, że Ash wpatruje się w tablicę na sąsiednim grobie. Emma Louise Tanner Żona Bucka Tannera Przeczytała słowa wyryte w różowym granicie. - Twoja matka? - zapytała cicho. Powoli skinął głową i usiadł na kamiennej ławce przy grobie. Maggie przysiadła obok, czekając, kiedy Ash wreszcie powie, po co ją tu przyprowadził, ale on milczał, jakby zapomniał o swoich zamiarach. - Chciałeś ze mną porozmawiać - przypomniała mu w końcu.