Prosiłam już jedną z francuskich służących, ale nie zrozumiała mnie. Będę musiała poprosić pana Batesa, by porozmawiał z pułkownikiem Anstrutherem. Nie zamierzam znosić niewygód. Tempera uśmiechnęła się. Kiedy pokojówki poszły do siebie odpocząć, udała się także do swojego pokoju, choć wcale nie zamierzała spać. Z Londynu przywiozła ze sobą pudełko z farbami i nieduże płótno. Tempera lubiła malować. Ojciec zachęcał ją do tego, opłacał jej lekcje malarstwa, które brała od kiedy była na tyle duża, by utrzymać w ręku pędzel. Nie miała złudzeń, że kiedykolwiek zostanie wielką artystką. Mimo to uwielbiała malować, a ponieważ 55 studiowała techniki wielu mistrzów, miała nadzieję, że sama też potrafi stworzyć przyjemny i niebanalny obraz. Bardzo chciała przywieźć do domu choć jedną pamiątkę z pobytu na południu Francji. Włożywszy na głowę kapelusz z szerokim rondem, wymknęła się bocznymi drzwiami, by dokładnie rozejrzeć się po ogrodzie. Jego uroda przeszła wszelkie jej oczekiwania. Nigdy nie wyobrażała sobie, że cokolwiek na świecie może być tak piękne. Dopiero później dowiedziała się, że stary książę, któremu lekarze polecili późne lata życia spędzić na południu Francji, zapragnął mieć w ogrodzie rośliny z całego świata. Były tam więc himalajskie azalie, lilie z Karaibów, orchidee z Półwyspu Malajskiego i oczywiście mnóstwo kwiatów z rodzimej Anglii, które, szczególnie róże, bratki i aubrecje, stały się jakby zbyt wybujałe w ciepłym, subtropikalnym klimacie. Ponieważ ogrody były położone na zboczu wzgórza, z łatwością wkomponowano w nie wodospady, spływające kaskadami do basenów z liliami wodnymi i złotymi rybkami, a potem jeszcze niżej, do okolonych paprociami i innymi roślinami wodnych ogrodów tchnących dziwnym, jedynym w swoim rodzaju pięknem. Rosły tam ciemne cyprysy, wyniosłe niczym strażnicy strzegący przejścia. Wśród nich tu i ówdzie wyłaniały się marmurowe posągi jarzące się biało na ciemnym tle drzew i przywołujące wspomnienie starożytnej Grecji. Oczarowana Tempera poruszała się po ogrodzie jak zahipnotyzowana. Od czasu do czasu mijała ogrodników pracowicie pielących chwasty lub przesadzających kwiaty. Widząc Temperę, mruczeli: „Bonjour, M'mselle”, a ona odpowiadała im w ich języku. Dość daleko od zamku znalazła ogródek kwiatowy. Pod kamiennym murem, porośniętym powojnikiem, ciągnął się 56 zielony pas krzewów i kwiatów. Ich barwy i zapachy przyciągały motyle i pszczoły. Wszystko to tworzyło scenerię tak cudowną, że kiedy Tempera przysiadła na marmurowej ławeczce, wydało jej się, iż znalazła się w świecie, który tylko jej ojciec potrafiłby do końca