- Bo nie zorientowałem się na początku - przyznał się. - Byłem skupiony na... na czym innym. Ale powinienem był się domyślić, bo nawet po tych wszystkich latach... - Ja też się nie domyśliłam - odparła. - Czas, jak słusznie mówią, leczy wszystko. Z wyjątkiem... - Z wyjątkiem? Powinnam była odgadnąć, pomyślała. Powinnam była zrozumieć, co to znaczy, gdy poczułam... coś, czego nie czułam od tamtego czasu. I przy nikim innym. Nagle omal nie wybuchnęła płaczem, lecz zdołała się opanować. Przetrwała tak długo, przetrwa więc nadal. Tak, ale... ale przedtem nie miała pojęcia, że on żyje. - Już nie pamiętam, co chciałam powiedzieć. Patrzył na nią wyczekująco, a kiedy nic więcej nie dodała, wyszedł na balkon i zapatrzył się w niebo. Po chwili dołączyła do niego. - Nie ma go w pobliżu - oświadczył. - Jesteś pewien? - Tak. Ale był tu całkiem niedawno, chociaż wtedy uznałem to za wybryk mojej wyobraźni. Pomyślałem, że tak bardzo pragnę go dopaść, że zaczynam sobie wyobrażać jego obecność. Ale on naprawdę krążył wokół domu, tylko nie zdołał wejść. - Spojrzał na nią. - Albo nie chciał, ponieważ postanowił wybrać inny, bardziej dogodny dla siebie moment. - Raczej to pierwsze. Moi przyjaciele, którym moje dobro naprawdę leży na sercu, niezależnie od tego, o co ich podejrzewasz, potrafią sprawić, że jestem tu bezpieczna. RS 255 - Ale przede mną nie potrafią cię ochronić? Nic nie może mnie ochronić przed tobą, pomyślała. - Ty nie jesteś wampirem - rzekła sucho. - W każdym razie teraz jest dzień i on musi odpocząć. - Nie łudź się. Ty nie zawsze odpoczywasz za dnia, jesteś równie stara jak on. - Niektóre kobiety nie uznałyby tego za komplement. - Chodzi mi o to, że jesteście oboje bardzo silni, niewielu innych osiągnie kiedykolwiek podobną moc. - Właśnie, oboje jesteśmy bardzo silni. On nie jest tutaj jedyną potężną istotą. - A jednak cały czas boję cię o ciebie. - Boisz się o mnie czy boisz się mnie? Nie odpowiedział. Wróciła do sypialni, Bryan poszedł za nią, starannie zamykając drzwi balkonowe, udekorowane warkoczami czosnku i obwieszone krzyżami. Przyjrzał im się uważnie. - Interesujące... - mruknął. Zirytowała się. - Słuchaj, czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że skoro istnieje ktoś ponad nami, ktoś pragnący dla naszych dusz pokoju, to w sercu każdej myślącej istoty jest miejsce nie tylko na zło, ale również i na dobro? Zbliżył się, ujął ją za ramiona, głęboko zajrzał w oczy. - Widziałem wystarczająco dużo. - Ale wiara polega na tym, że wierzymy w to, czego nie widzimy - odparła cicho. - A jednak od jakiegoś czasu nie wierzysz we mnie i nie masz do mnie zaufania. RS